ธรรมประจำวัน

เมื่อบุคคลได้เห็นรูป ได้กลิ่น ได้ลิ้มรส ได้ถูกต้องผัสสะ
ได้รู้ธรรมารมณ์แล้วเป็นผู้มีสติเฉพาะหน้า
มัวใส่ใจถึงรูป เสียง กลิ่น รส ผัสสะ ธรรมารมณ์
ว่าเป็นนิมิตที่น่ารัก สติก็ลุ่มหลง
เมื่อเป็นเช่นนั้น ผู้นั้นย่อมมีจิตกำหนัด เพลิดเพลินอยู่
ทั้งยึดมั่นรูป เสียง กลิ่น รส ผัสสะ ธรรมารมณ์นั้น
เวทนามิใช่น้อยซึ่งมี รูป เสียง กลิ่น รส ผัสสะ ธรรมารมณ์
เป็นแดนเกิด ย่อมเจริญขึ้นมากแก่ผู้นั้น
อภิชฌาและวิหิงสาย่อมเบียดเบียนจิตของผู้นั้นให้เดือดร้อน
ความทุกข์ย่อมเป็นไปแก่ผู้นั้น ผู้มัวคำนึงถึง
รูป เสียง กลิ่น รส ผัสสะ ธรรมารมณ์อยู่อย่างนั้น
พระผู้มีพระภาคตรัสผู้นั้นว่าเป็นผู้ห่างไกลนิพพาน