ธรรมประจำวัน

รูปที่จะพึงรู้แจ้งด้วยจักษุอันน่าปรารถนา 
น่าใคร่น่าพอใจ ชวนให้รัก ชักให้ใคร่ ชวนให้กำหนัด มีอยู่ 
ถ้าภิกษุไม่ยินดี ไม่กล่าวสรรเสริญ ไม่หมกมุ่นรูปนั้น 
เมื่อเธอไม่ยินดี ไม่กล่าวสรรเสริญ ไม่หมกมุ่นรูปนั้นอยู่ 
ความเพลิดเพลินย่อมดับ 
เมื่อไม่มีความเพลิดเพลิน ก็ไม่มีความกำหนัด 
เมื่อไม่มีความกำหนัด ก็ไม่มีความเกี่ยวข้อง 
ภิกษุผู้ไม่ประกอบด้วยความเพลิดเพลินและความเกี่ยวข้อง 
เราเรียกว่ามีปรกติอยู่ผู้เดียว 
ภิกษุผู้มีปรกติอยู่ด้วยอาการอย่างนี้ 
แม้จะอยู่ปะปนกับภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา 
พระราชา มหาอำมาตย์ 
เดียรถีย์ สาวกของเดียรถีย์ ในที่สุดบ้านก็จริง 
ถึงอย่างนั้น ก็ยังเรียกว่า มีปรกติอยู่ผู้เดียว 
เพราะตัณหาซึ่งเป็นเพื่อน ๒ เธอละได้แล้ว

พระผู้มีพระภาคให้โอวาทท่านพระมิคชาละ