แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

ภิกษุ ๕๐๐ รูป เดินทางหาพระศาสดาเพื่อกราบทูลถึงคุณที่ตนได้ เมื่อภิกษุเหล่านั้นถึงซุ้มประตูชั้นนอก พระศาสดาตรัสว่าทรงไม่มีกิจกับภิกษุเหล่านี้ ให้ภิกษุเหล่านี้ไปป่าช้าผีดิบเสียก่อนแล้วจึงค่อยมาเฝ้าพระองค์ ภิกษุเหล่านั้นมิได้โต้แย้ง เพราะคิดว่าพระพุทธเจ้าทรงเห็นการณ์ไกล ทรงทราบเหตุการณ์บางอย่าง เมื่อภิกษุเหล่านั้นไปสู่ป่าช้า เห็นศพที่ถูกทิ้งไว้เป็นเวลา ๑-๒ วัน ก็เกิดการรังเกียจ เมื่อเห็นศพอันสดที่พึ่งถูกทิ้งไว้ ก็เกิดความกำหนัด พวกภิกษุเหล่านั้นจึงรู้ว่าพวกตนยังมีกิเลสอยู่
 
พระศาสดาประทับนั่งในพระคันธกุฎี ทรงฉายพระรัศมีไปดุจตรัสอยู่เฉพาะหน้าของภิกษุเหล่านั้นตรัสว่า ควรหรือที่เมื่อเห็นร่างกระดูกเช่นนั้น ยังความยินดีด้วยอำนาจราคะเกิดขึ้น แล้วตรัสพระคาถาว่า
 
กระดูกเหล่านี้ใดอันเอาทิ้งเกลื่อนกลาดดุจน้ำเต้าในสารทกาล มีสีเหมือนนกพิราบ ความยินดีอะไรเล่าจักมี เพราะเห็นกระดูกเหล่านั้น
 
ในกาลจบพระธรรมเทศนา ภิกษุเหล่านั้นได้บรรลุอรหัตผล 


คาถาธรรมบท ชราวรรค
อรรถกถาเรื่อง พระอธิมานิกภิกษุ