แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

นางวิสาขาสวมมหาลดาปสาธน์ที่มีค่ามากจะไปวิหารเฝ้าพระศาสดาฟังธรรม และคิดได้ว่าไม่ควร จึงเปลื้องเครื่องประดับนั้นออก ห่อไว้ และส่งให้หญิงคนใช้เก็บไว้ เมื่อจบพระธรรมเทศนา หญิงคนใช้นั้นได้ลืมเครื่องประดับไว้ ท่านพระอานนทเถระได้นำเครื่องประดับนั้นเก็บคล้องไว้ที่ข้างบันได
 
เมื่อนางวิสาขารู้ว่าเครื่องประดับได้ถูกมือของพระอานนท์แล้ว นางจึงบริจาคเครื่องประดับนั้นด้วยทรัพย์ของตนในราคา ๖ โกฏิ ๑ แสน แล้วถามพระผู้มีพระภาคว่าควรน้อมเข้าปัจจัยใดในปัจจัย ๔ พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ควรสร้างที่อยู่เพื่อสงฆ์
 
นางทูลขอภิกษุรูปหนึ่งผู้เข้าใจการงานที่นางจะสร้างวิหารกับพระพุทธเจ้า แม้นางจะพอใจพระอานนท์ แต่คิดว่าพระมหาโมคคัลลานเถระเป็นผู้มีฤทธิ์ การงานของนางจักสำเร็จ ก็เพราะอาศัยพระมหาโมคคัลลานะ

ปราสาทของนางวิสาขา สำเร็จในเวลา ๙ เดือน นางได้นิมนต์พระผู้มีพระภาคและภิกษุสงฆ์ประทับอยู่ในวิหารนี้ ได้ถวายทานแก่ภิกษุสงฆ์ มีพระพุทธเจ้าเป็นประธาน ตลอด ๔ เดือน  
 
นางวิสาขาบริจาคทรัพย์ในพระพุทธศาสนา ทั้งหมด ๒๗ โกฏิ คือ ในการซื้อพื้นที่แห่งวิหาร ๙ โกฏิ ในการสร้างวิหาร ๙ โกฏิ ในการฉลองวิหาร ๙ โกฏิ 

ในวันแห่งการฉลองวิหารเสร็จ เวลาบ่าย นางวิสาขาแวดล้อมด้วยบุตรและหลาน คิดว่า ความปรารถนาใดๆ ที่ตั้งไว้แล้วในกาลก่อน ความปรารถนานั้นๆ ทั้งหมดถึงที่สุดแล้ว แล้วได้เปล่งอุทานว่า ความดำริว่าเมื่อไรนางจะได้ถวายปราสาท เตียง ตั่ง ฟูก ภัต จีวร เภสัช เป็นทาน ความดำรินั้นบริบูรณ์แล้ว

เมื่อภิกษุทูลความที่นางวิสาขาเปล่งอุทาน พระผู้มีพระภาคทรงแสดงธรรม แล้วตรัสพระคาถาว่า
 
นายมาลาการพึงทำพวงดอกไม้ให้มาก จากกองดอกไม้ แม้ฉันใด มัจจสัตว์ผู้มีอันจะพึงตายเป็นสภาพ ควรทำกุศลไว้ให้มาก ฉันนั้น

ในเวลาจบเทศนา ชนเป็นอันมากได้เป็นอริยบุคคล มีโสดาบันเป็นต้น