ภิกษุชาวรัฐอาฬวีกำลังกระทำการก่อสร้าง รู้อยู่ว่าน้ำมีตัวสัตว์ ก็ยังนำน้ำนั้นไปรดหญ้า รดดินเองบ้าง ให้คนอื่นรดบ้าง บรรดาภิกษุต่างก็เพ่งโทษ ติเตียน แล้วนำความไปกราบทูลพระผู้มีพระภาค 

พระผู้มีพระภาคทรงติเตียนว่า ภิกษุรู้อยู่ว่าน้ำมีตัวสัตว์ ไฉนจึงได้นำน้ำนั้นไปรดหญ้ารดดินเองบ้าง ให้คนอื่นรดบ้าง การกระทำนั้นไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว
 
พระองค์ทรงบัญญัติสิกขาบทการใช้น้ำมีตัวสัตว์ดังนี้
 
อนึ่ง ภิกษุใดรู้อยู่ว่าน้ำมีตัวสัตว์ รดก็ดี ให้รดก็ดี ซึ่งหญ้าก็ดี ดินก็ดี เป็นปาจิตตีย์


อ่าน ภูตคามวรรค สิกขาบทที่ ๑๐