แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

เมื่อพระผู้มีพระภาคทรงจำพรรษาและทรงประชวรอย่างหนัก เกิดเวทนาอย่างร้ายแรงถึงใกล้จะปรินิพพาน ได้ทรงดำริว่าการที่พระองค์จะไม่บอกภิกษุผู้อุปัฏฐาก ไม่อำลาภิกษุสงฆ์ ปรินิพพานเสียนั้นไม่สมควร จึงทรงใช้ความเพียรขับไล่อาพาธดำรงชีวิตสังขารอยู่ และได้ตรัสกับท่านพระอานนท์ว่า

สมัยใด ทรงเข้าถึงเจโตสมาธิ อันไม่มีนิมิต เพราะไม่ทำไว้ในใจซึ่งนิมิตทั้งปวง เพราะดับเวทนาบางเหล่าแล้วอยู่ สมัยนั้น กายย่อมผาสุก 

เพราะฉะนั้น พวกเธอจงมีตนเป็นเกาะ มีตนเป็นที่พึ่ง มิใช่มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่ง 
 

อ่าน คิลานสูตร