Main navigation

สมาธิสูตร

ว่าด้วย
สมาธิเป็นเหตุเกิดปัญญา
เหตุการณ์
พระพุทธเจ้าทรงตรัสแก่ภิกษุทั้งหลายให้เจริญสมาธิ เพราะเมื่อมีจิตตั้งมั่นแล้ว ย่อมมีปัญญารู้ชัดตามความเป็นจริง

เมื่อภิกษุเจริญสมาธิแล้ว ย่อมรู้ชัดตามเป็นจริง คือ ย่อมรู้ชัดซึ่งความเกิด และความดับแห่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

ความเกิดแห่งขันธ์ ๕ คือ

เมื่อบุคคลเพลิดเพลิน พร่ำถึง ดื่มด่ำอยู่ใน รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ความยินดีก็ย่อมเกิดขึ้น
เมื่อความยินดีในขันธ์ ๕ เกิดขึ้น นั่นเป็นอุปาทาน
เพราะอุปาทานของบุคคลนั้นเป็นปัจจัย จึงมีภพ
เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ
เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์โทมนัสและอุปายาส

ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งมวล มีด้วยประการอย่างนี้

ความดับแห่งขันธ์ ๕ คือ

เมื่อภิกษุในธรรมวินัยนี้ ไม่เพลิดเพลิน ไม่พร่ำถึง ไม่ดื่มด่ำอยู่ในรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ความยินดีในขันธ์ ๕ ย่อมดับไป
เพราะความยินดีนั้นดับไป อุปาทานจึงดับ
เพราะอุปาทานดับ ภพจึงดับ
เพราะภพดับ ชาติจึงดับ
เพราะชาติดับ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส จึงดับ
ความดับแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้

 

 

อ่าน - มาธิสูตร

 

อ้างอิง
สมาธิสูตร พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๑๗ ข้อที่ ๒๗-๒๙ หน้าที่ ๑๓ - ๑๔
ชุดที่
ลำดับที่
10

สถานที่

วิหารเชตวัน

สถานการณ์

การปฏิบัติธรรม

พระไตรปิฎกเสียงชุดอื่นๆ

พระธรรม

ธรรมปฏิบัติ

พระธรรม

วิเวก

พระธรรม

ธรรมวิภังค์

พระธรรม

เวทัลลธรรม

พระธรรม

อานุภาพกรรม

พระธรรม

สุคติ สุคโต

พระธรรม

ฆราวาสธรรม