แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

โลกนี้เมื่อถูกผัสสะครอบงำ ย่อมกล่าวถึงโลกโดยความเป็นตัวตนในขันธ์ ๕ และเมื่อโลกถูกภพครอบงำ ย่อมเพลิดเพลินในภพ ซึ่งเป็นภัย

บุคคลอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ ก็เพื่อจะละภพ

สมณะหรือพราหมณ์ ผู้กล่าวความหลุดพ้นจากภพด้วยภพ หรือด้วยความไม่มีภพ สมณพราหมณ์เหล่านั้นยังไม่สลัดออกไปจากภพ

ทุกข์เกิดขึ้นเพราะอาศัยอุปธิ เมื่อสิ้นอุปาทานทั้งปวง ความเกิดแห่งทุกข์ย่อมไม่มี

สัตว์ทั้งหลายเพราะถูกอวิชชาครอบงำ หรือยินดีในขันธ์ ๕ ที่เกิดแล้ว จึงไม่พ้นไปจากภพทั้งหลาย คือ สวรรค์ อบาย  และมนุษย์เป็นต้น 

ภพทั้งหมดนั้น ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา

บุคคลผู้เห็นขันธ์ ๕ คือ ภพ ตามความเป็นจริงด้วยปัญญา ย่อมละภวตัณหาและวิภวตัณหาได้ เพราะตัณหาทั้งหลายสิ้นไป ถึงความดับด้วยอริยมรรค เป็นนิพพาน  ภพใหม่ย่อมไม่มีแก่ภิกษุนั้น  เพราะไม่ถือมั่น เป็นผู้คงที่

อ่าน โลกสูตร