บุคคลที่มีความปรารถนาลามก ลุอำนาจแห่งความปรารถนาลามก หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่  ก็หากเราจะพึงเป็นคนมีความปรารถนาลามก ลุอำนาจแห่งความปรารถนาลามกบ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราจักไม่เป็นคนมีความปรารถนาลามก ไม่ลุอำนาจแห่งความปรารถนาลามก

บุคคลที่ยกตนข่มผู้อื่น หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่ ก็หากเราจะพึงเป็นคนยกตนข่มผู้อื่นบ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น  บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราจักไม่ยกตน ไม่ข่มผู้อื่น

บุคคลที่เป็นคนมักโกรธ อันความโกรธครอบงำ หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่  ก็หากเราจะพึงเป็นคนมักโกรธ อันความโกรธครอบงำบ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า จักไม่เป็นคนมักโกรธ ไม่ให้ความโกรธครอบงำ

บุคคลที่เป็นคนมักโกรธ ผูกโกรธ เพราะความโกรธเป็นเหตุ หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่ ก็หากเราจะพึงเป็นคนมักโกรธ ผูกโกรธ เพราะความโกรธเป็นเหตุบ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราจักไม่เป็นคนมักโกรธ ไม่ผูกโกรธ เพราะความโกรธเป็นเหตุ

บุคคลที่เป็นคนมักโกรธ มักระแวงจัด เพราะความโกรธเป็นเหตุ หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่  ก็หากเราจะพึงเป็นคนมักโกรธ มักระแวงจัด เพราะความโกรธเป็นเหตุบ้าง เราก็คงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราจักไม่เป็นคนมักโกรธ ไม่มักระแวงจัด เพราะความโกรธเป็นเหตุ

บุคคลที่เป็นคนมักโกรธ เปล่งวาจาใกล้ต่อความโกรธ หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่  ก็หากเราจะพึงเป็นคนมักโกรธ เปล่งวาจาใกล้ต่อความโกรธบ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราจักไม่เป็นคนมักโกรธ ไม่เปล่งวาจาใกล้ต่อความโกรธ

บุคคลที่ถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง กลับโต้เถียงโจทก์ หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่ ก็หากเราจะพึงถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง กลับโต้เถียงโจทก์บ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง จักไม่โต้เถียงโจทก์

บุคคลที่ถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง กลับรุกรานโจทก์ หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่  ก็หากเราจะพึงถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง กลับรุกรานโจทก์บ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง จักไม่รุกรานโจทก์

บุคคลที่ถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง กลับปรักปรำโจทก์ หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่ ก็หากเราจะพึงถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง กลับปรักปรำโจทก์บ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง จักไม่ปรักปรำโจทก์

บุคคลที่ถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง กลับเอาเรื่องอื่นมากลบเกลื่อน พูดนอกเรื่อง แสดงความโกรธ ความมุ่งร้าย และความไม่เชื่อฟังให้ปรากฏ หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่ หากเราจะพึงถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง กลับเอาเรื่องอื่นมากลบเกลื่อน พูดนอกเรื่อง แสดงความโกรธ ความมุ่งร้าย และความไม่เชื่อฟังให้ปรากฏบ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง จักไม่เอาเรื่องอื่นมากลบเกลื่อน ไม่พูดนอกเรื่อง ไม่แสดงความโกรธ ความมุ่งร้าย และความไม่เชื่อฟังให้ปรากฏ

บุคคลที่ถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง ไม่พอใจตอบ ก็หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่ ก็หากเราจะพึงถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง ไม่พอใจตอบ เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราถูกบุคคลผู้เป็นโจทก์ฟ้อง พอใจตอบ

บุคคลที่เป็นคนลบหลู่ ตีเสมอ หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่ ก็หากเราจะพึงเป็นคนลบหลู่ ตีเสมอบ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราจักไม่เป็นคนลบหลู่ ตีเสมอ

บุคคลที่เป็นคนริษยา เป็นคนตระหนี่ หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่  ก็หากเราจะพึงเป็นคนริษยา เป็นคนตระหนี่บ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น  บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราจักไม่เป็นคนริษยา ไม่เป็นคนตระหนี่

บุคคลที่เป็นคนโอ้อวด เจ้ามายา หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่ ก็หากเราจะพึงเป็นคนโอ้อวด เจ้ามายาบ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่าเราจักไม่เป็นคนโอ้อวด ไม่มีมายา

บุคคลที่เป็นคนกระด้าง ดูหมิ่นผู้อื่น หาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่ ก็หากเราจะพึงเป็นคนกระด้าง ดูหมิ่นผู้อื่นบ้าง เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราจักไม่เป็นคนกระด้าง ไม่ดูหมิ่นผู้อื่น

บุคคลที่ถือแต่ความเห็นของตน ถือรั้น ถอนได้ยากหาเป็นที่รักใคร่พอใจของเราไม่  ก็หากเราจะพึงเป็นคนถือแต่ความเห็นของตน ถือรั้น ถอนได้ยากบ้าง  เราคงไม่เป็นที่รักใคร่พอใจของคนอื่น บุคคลรู้อยู่อย่างนี้ พึงยังความคิดให้เกิดขึ้นว่า เราจักไม่เป็นคนถือแต่ความเห็นของตน ไม่ถือรั้น ถอนได้ง่าย